ความรักในป่าใหญ่

ณรงค์ สุวรรณรงค์ เรื่องและภาพ

“เบ…” เสียงดังแว่วมาจากในราวป่าที่ไหนสักแห่ง มันทำให้ผมต้องเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ นึกในใจใครมาเรียกชื่อเรา (ชื่อเล่นผม) เวลาอยู่ในบังไพรกลางป่าเงียบ ๆ คนเดียว แน่ใจว่าไม่มีคนอยู่แถวนั้น อยู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกชื่อตัวเอง… คุณจะคิดยังไง ถ้าเป็นคนชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับป่าดงพงไพรในอดีตก็อาจนึกไปถึงเรื่องราวลี้ลับในป่า โดยเฉพาะ “เสือสมิง” ที่แปลงกายเป็นคนมาเรียกพรานให้ลงจากห้างในยามค่ำคืน

ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา ประมาณห้าโมงเย็น ผมได้ยินเสียงเรียกอีกครั้ง คราวนี้เสียงร้องลากยาวได้ยินชัดเจนอยู่ในราวป่าฝั่งตรงข้าม “เบ…” ผมได้แต่อมยิ้ม รู้แล้วว่าเป็นใครที่มาร้องเรียก ครึ่งชั่วโมงต่อมาฝูงวัวแดงก็ปรากฏตัวทยอยลงมากินน้ำซับในโป่ง มีอย่างน้อยสองฝูงเดินออกจากราวป่ามาคนละทิศทางกัน นับรวมได้กว่า 30 ตัว ฝูงวัวแดงคงมารออยู่รอบ ๆ โป่งตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงร้องแว่วมาครั้งแรกในป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยความดิบ เถื่อน หากผิดพลาดพลั้งอาจหมายถึงชีวิตที่ปลิดปลิวไป พวกมันรอจนแน่ใจว่าปลอดภัยถึงออกมากินน้ำซับในโป่ง สถานภาพของวัวแดงในระดับโลก เดิมมีสถานภาพ “ใกล้สูญพันธุ์” จนกระทั่งล่าสุดในปี พ.ศ. 2567 จากการประเมินในช่วง ๓ ชั่วอายุของวัวแดงที่ผ่านมาประชากรทั่วโลกลดลงมากกว่า 80 เปอร์เซ็นต์ มีความเสี่ยงสูญพันธุ์มากขึ้น จนถูกจัดอยู่ในกลุ่ม “ใกล้สูญพันธุ์อย่างยิ่ง”

ในประเทศไทย แม้ข้อมูลล่าสุดจะบ่งบอกว่าวัวแดงมีประชากรเพิ่มมากขึ้น แต่ก็ยังมีสถานภาพ “ใกล้สูญพันธุ์อย่างยิ่ง” เช่นเดิมมาตั้งแต่ผมเริ่มถ่ายภาพสัตว์ป่าไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ในวัวแดงฝูงใหญ่มักจะมีลูกวัยเด็กหลายตัวที่อายุไล่เลี่ยกัน ลูกมักไม่ได้อยู่กับแม่ของมันทุกตัว เด็ก ๆ ชอบจับกลุ่มอยู่รวมกัน บางครั้งก็ไปอยู่กับแม่ตัวใดตัวหนึ่ง เมื่อฝูงเดินทางย้ายที่หากิน ลูกตัวที่ไม่ได้อยู่ใกล้แม่อาจผลัดหลงจึงต้องส่งเสียงร้องเรียกแม่

“เบ…” คือเสียงร้องเรียกหาแม่ของลูกวัวแดง แต่บ่อยครั้งที่เด็ก ๆ ไม่สนใจแม่เลย จนแม่ต้องส่งเสียงร้องเรียกลูก เสียงแม่จะร้องลากยาว “มอ…” แม่ตัวหนึ่งเมื่อกินน้ำซับจนพอก็เดินออกมาหาลูกที่อยู่ในกลุ่มเด็ก แม่เลียหน้าและตามเนื้อตัวให้ลูก เห็นแล้วก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่แม่มีให้เจ้าเด็กน้อยถือโอกาสกินนมแม่อยู่นาน ในป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยความดิบ เถื่อน เป็นห้วงเวลาสั้น ๆ ที่ผมรู้สึกได้ถึง “ความรักในป่าใหญ่”